Deze puzzel lijkt op het eerste gezicht misschien wat cryptisch, maar voor de liefhebbers van poëzie zal het waarschijnlijk meteen herkenbaar zijn. De tekst is een fragment uit het gedicht "Ik kuste de wreef" van de Nederlandse dichter Jan Engelman.
In dit gedicht beschrijft Engelman een intiem moment tussen twee geliefden, waarbij de ik-persoon de enkel van zijn geliefde kust. Het gebruik van de woorden "wreef", "enkel" en "schenkle" (waarschijnlijk een verouderde spelling van "schenkel") roept een beeld op van tederheid en sensualiteit.
De puzzel zit hem echter in het ontbrekende woord in de derde regel. Het woord dat hier hoort te staan, is waarschijnlijk "schoen" of een synoniem daarvan. De geliefde trekt namelijk haar schoen weer aan over haar enkel, waarmee ze het intieme moment afsluit en zich afwendt van de ik-persoon.
Deze puzzel is een leuke uitdaging voor liefhebbers van poëzie en taalspelletjes. Het laat zien hoe taal en poëzie kunnen spelen met betekenissen en verwachtingen, en hoe een klein detail een hele wereld van emoties kan oproepen.