Er was eens een puzzel die zich verstopt had in een donker hoekje van de kamer. Niemand had hem al lange tijd gezien en hij voelde zich eenzaam en vergeten. Maar op een dag kwam er een klein meisje de kamer binnenlopen. Ze keek rond en haar ogen vielen meteen op de puzzel.
Het meisje liep naar de puzzel toe en begon de stukjes één voor één op te rapen. Ze legde ze zorgvuldig neer en langzaam maar zeker begon de puzzel tot leven te komen. De stukjes vormden een prachtig plaatje van een betoverend bos met kleurrijke bloemen en fluitende vogels.
Het meisje glimlachte en voelde zich blij dat ze de puzzel had gevonden. Ze besloot om elke avond voor het slapengaan een stukje van de puzzel te maken, zodat het bos steeds meer tot leven zou komen. En elke avond voor het slapengaan vertelde ze een verhaaltje over het betoverende bos aan de puzzelstukjes.
De puzzel voelde zich geliefd en gewaardeerd en genoot van de aandacht die hij kreeg van het meisje. Samen maakten ze het bos compleet en elke avond voor het slapengaan droomde het meisje over avonturen in het betoverende bos.
En zo werd de puzzel niet langer vergeten, maar werd hij een geliefd onderdeel van de kamer en van de avondrituelen van het meisje. En ze leefden nog lang en gelukkig, samen met het betoverende bos.