Wat een strop
Foeterde de veroordeelde: het is niet eerlijk!
De veroordeelde keek met ongeloof naar de rechter toen het vonnis werd uitgesproken. Hij kon niet geloven dat hij veroordeeld werd voor iets waarvan hij beweerde onschuldig te zijn. Het voelde als een strop om zijn nek, die steeds strakker werd aangetrokken.
Hij probeerde uit te leggen dat er sprake was van een gerechtelijke dwaling, maar zijn woorden leken niet gehoord te worden. De strop om zijn nek werd alleen maar strakker en de veroordeelde voelde zich steeds meer in het nauw gedreven.
Uiteindelijk restte hem niets anders dan zijn lot te aanvaarden en zijn straf uit te zitten. Maar diep van binnen bleef hij geloven in zijn onschuld en hoopte hij dat de waarheid ooit aan het licht zou komen.